ფილმი წარსულის "რეაბილიტირებაა" ხელოვნებაში (არვიცი ასეთი სიტყვათშეთანხმება თუ არსებობს მაგრამ მაინც) , მცდელობაა "საშინელი დროის" საშინელების სრული სიცხადით წარმოჩენისა. მცდელობა, რომელიც ნამდვილად წარმატებული აღმოჩნდა. "გრძელი ნათელი დღეები" იარებს ხსნის, გაცოდებს, გაფიქრებს, გაჯერებს, ცხადია, მაგრამ მაინც მოითხოვს ინტერპრეტაციას, "გადახარშვას".
ფოლკნერი ამბობდა, რომ ადამიანის ყველაზე დიდი ტრაგედიაა, ის რომ მან არ იცის როგორია მისი ნამდვილი მდგომარეობა.
ადამიანობისთვის აუტანელი ყოფიერებისგან, ტანჯვისგან, მკვლელობებისგან, ძალადობისგან, სიდუხჭირისგან, პოლიტიკური წყობისგან "გახევებული ქართველობა" და მათ შორის 14 წლის მოზარდი ეკა, და ცხოვრების მსხვერპლად ქცეული ნათია, 20 იოდე წლის წინანდელი საქართველოდან, სწორედ რომ "კრებითი ტრაგედიაა".
ზეიმი შეგუებისა, თავისუფლების აღქმისა, განსხვავებულობისა, სიმტკიცისა, მეგობრობისა, ერთგულებისა, სიყვარულისა და "სიმართლესთან შეხვედრისა".. ეკა ფიქრობს და ის ნამდვილად არ იქნება ტიპიური "მოზარდის (ქალთა) სახე", ის უბრალოდ იქნება ეკა, რომელსაც ფიქრი, განცდა, გრძნობა და აზროვნება შეუძლია. ნათია კი უბრალოდ მორიგი მსხვერპლია, მდგომარეობათა და წინაპირობათა მსხვერპლი.
ფილმი კარგი ისტორიის გაკვეთილიცაა და უბრალოდ მხატვრული კინო შედევრიც, მხატვრული ნაწარმი დოკუმენტური ჩანაფიქრით,რომლის არნახვა ნამდვილად უნდა ისჯებოდეს კარცერი ლუქსით :)
