საეთოდ დედამიწაზე,სოციუმში, კონკრეტულად კი პიროვნებათაშორის
ურთიერთობებში ბევრი რამ არის ისეთი დამალული და შეუსწავლელი ,რისი ახსნაც არათუ რიგით
ადამიანებს,არამედ უნიჭიერეს მეცნიერებსა და გამოცდილ მკვლევარებსაც კი უჭირთ.ჩემი
აზრით ,ერთ-ერთი ასეთი საკითხია ძალადობა, რომელსაც მრავალი კუთხიდან სჭირდება ძირეული
კვლევა და რაც მთავარია ობიექტური კვლევა. ობიექტური კვლევა, რადგან ძალადობისას არის
ორი მხარე მოძალადე და ძალადობის მსხვერპლი, რომელთაგან პირველი საზოგადოების გაკიცხვის
მუდმივი ობიექტია,ხოლო მეორე იმავე საზოგადოების მუდმივი სიბრალულის (ხშირ შემთხვევაში
საზოგადოების ეს დამოკიდებულება სიცოცხლის ბოლომდე მიჰყვებათ,როგორც მოძალადეებს ისე
ძალადობის მსხვერპლებსაც,რაც ხელს უშლით მათ, ახალი ცხოვრების დაწყებაში) არადა იმისათვის,რომ
რეალურად რამე პოზიტიური მოხდეს ამ ორი მხარის ცხოვრებაში, საჭიროა ერთისათვის კვალიფიციური
ფსიქო-სოციალური დახმარება და რაც შეიძლება ნაკლებ განსჯითი მიდგომა(თუ არ ეხება საქმე
სისხლის სამართლის დანაშაულს) ხოლო მეორის მიმართ არა სიბრალულის უბრალო გამოვლინება (რომელიც
ხშირად საჭორაო თემა უფროა ქართულ სინამდვილეში, ვიდრე სიბრალულის გამოხატვა) არამედ
მისი რეაბილიტაცია და წარსული „ტკივილის გაყუჩებაში“ დახმარება, თუ შეიძლება ასე ვუწოდოთ.
მე მესმის საზოგადოების ,რადგან მეც მისი
ნაწილი ვარ და ხშირად განმიკითხავს მოძალადე მაგ: ის ვინც აუპატიურებს, კლავს, იტაცებს, აშინებს, გამუდმებით
ურტყამს, ატერორებს მასზე სუსტს და ეს გასაგებიცაა, რადგან ის მოძალადეა ხოლო ჩვენ საზოგადოება
მისი „მსაჯულნი“. მაგრამ ყველა მათგანი ხომ მოძალადედ არ გაჩენილა? ჩემი აზრით, ეს არის
ადამიანში გარემო ფაქტორების ანარეკლი, არასწორ
ემოციურ გარემოში აღზრდის შედეგია, რომელიც სავარაუდოდ ისევდაისევ სავსეა ძალადობითა
და სისასტიკით (დაწყებული ძალადობის შემცველი ფილმების ყურებით,აგრესიულ კომპიუტერულ
თამაშებზე მიჯაჭვულობით თუ უშუალოდ ოჯახში მომხდარი სხვადასხვა ძალადობის ფაქტებით...)
